Bloemblaadjes

Je houd van mij. Je weet het niet meer
Je houd van mij. Je weet het niet meer

Ik voel me een bloemmetje waarvan de blaadjes afgetrokken worden.
Hoeveel keer heb ik dat niet gedaan toen ik klein was.

Hij houd van me. Hij houd niet van me.

Bloemperken zijn gesneuveld door mijn kinderlijke fantasien.

Nu ... Ik zit aan mijn laatste blaadje.
Hoeveel ik ook wil mijn bloemmetje is bijna kaal.

Tuurlijk hou ik van jou. Jij bent degene aan wie ik mijn ziel gegeven heb.
Niemand twijfelt daarover zelf ik niet.

Maar liefde is voelen en niet denken.
Liefde is luisteren naar je eigen har en niet naar de woorden van een ander.

Hoe kan je mij zo overtuigen dat je van mij houd en dan naar anderen luisteren en het dan niet meer weten.

Misschien hou je echt van mij maar is het gewoon "het moment" niet.

Maar wat doe ik dan?
Voor mij is dit het moment.

Jij bent altijd de reden van mij geluk geweest. Van mijn verdriet ook.

Ik weet ook niet waarom ik er steeds in blijf geloven. Misschien ben ik naief? Of ik geloof gewoon met heel mijn hart in "de ware liefde"?

Het spijt me voor het ultimatum...
Maar nu is het aan mij.
Nu gaat mijn hart voor!

Kies je nu vandaag voor jou en niet voor mij dan is het definitief.
Kom mij dan niet een week later vertellen dat je toch van mij houd om dan weer te twijfelen.
Als je 300% zeker bent dat ik ben wat je wilt voor nu voor altijd... Praat dan met me. Maar ik kan niet beloven dat ik er dan nog zal zijn.

Je houd van mij. Je weet het niet
Je houd van mij. Je weet het niet

Ik zit aan mijn laatste bloemblaadje.
Wanneer dit geplukt is rest er enkel nog de leegte van het kale stengeltje en de gedachte wat voor een mooie bloem het ooit geweest is...